Osmanlı Devleti padişahlarının erkek evlatlarına verilen bir addır. Şehzade kelimesi, "şah oğlu" ya da "padişah oğlu" anlamlarına gelir. Padişah evlatlarına Sultan Çelebi Mehmet dönemine kadar "çelebi" denilse de, daha sonraları "şehzade" ifadesi kullanılmaya başlanmıştır. Padişahların kız çocuklarına ise "sultan" unvanı verilirdi. Şehzadeler ya da sultanlar doğduklarında sarayda özel törenler yapılırdı. Olay, topların atılması suretiyle İstanbul halkına duyurulurdu. Aynı zamanda ülkenin her yerine fermanlar gönderilerek oralarda da toplar atılır, şenlikler düzenlenirdi. Şehzadelerin ve sultanların doğumları, ferman geldikten sonra her bölgenin şer'i mahkeme sicillerine kaydedilirdi.

Osmanlı şehzadeleri beş, altı yaşına geldiklerinde kendilerine bir hoca tayin edilerek merasimle eğitime başlarlardı. Bu derse başlamaya "Bed-i Besmele" adı verilir. Şehzadeler ilk olarak Elif-ba'yı şeyhülislamdan öğrenirlerdi. Merasim bitiminde şeyhülislam dua ederdi. Şehzade sünnetlerinde büyük şenlikler düzenlenir, fakir fukaranın karnı doyurulur, dağıtılan bahşişler toplanırdı. Sünnet olan ve 13-14 yaşına giren şehzadelere ayrı bir daire tahsis edilirdi. Annesi, kız kardeşleri dışında başka bir bayanla görüşmesine izin verilmezdi.

Şehzadeler, aldıkları eğitimlerin yanı sıra ata binmek, ok atmak, avlanmak, gürz kullanmak gibi spor aktivitelerinde bulunurlardı. Bunun yanı sıra silah kullanma talimleri yaparlardı. Babalarının ölümünden sonra saray içinde kendilerine ayrılan yerde oturup, ilimle ilgilenirlerdi. Şehzadeler sıraları geldiğinde tahta geçerlerdi. Anadolu'nun çeşitli şehirlerinde şehzade sancakları bulunmaktaydı. Şehzadeler delikanlılık çağına geldiklerinde yanlarında onlara devlet yönetimini öğretecek, eyalet valiliği yapmış lalalar tayin edilir ve sancaklara gönderilirdi.

Sultan İkinci Selim döneminden itibaren yetişkin şehzadelerin sancaklara gönderilme usulleri terk edilerek yalnızca yaşça büyük olan ve padişahlığa aday olan şehzadeye sancak verilmesi uygun görülmüş ve Manisa sancağı veliaht şehzade sancağı yapılmıştır. Sultan Üçüncü Mehmet döneminden itibaren büyük şehzadelerin de sancağa çıkmaları kanunu tamamen ortadan kaldırılmıştır. Bu durum ile veliaht şehzadelere Anadolu'da sancak verilmiş, bunun bir vekille idare edilmesi gibi bir uygulama başlatılmıştır. Daha sonraları ise bu usul tamamen ortadan kaldırılmıştır. Genç şehzadelerin sancağa gönderilmeyip, yalnızca büyük şehzadenin sancak beyi olmasının kabulüne, Şehzade Bayezit ile Selim arasındaki çatışma; büyük şehzadenin sancağa çıkarılma usulünün kaldırılmasına da Üçüncü Mehmet'in oğlu olan ve babası tarafından öldürülen Şehzade Mahmut olayı neden olmuştur. Şehzade sancaklarının çoğu Anadolu Beyliklerinden ele geçirilen sancaklardır. Anadolu'daki şehzade sancakları ise Kütahya, Manisa, Isparta, Antalya, Konya, Aydın, Amasya, Sivas, Kastamonu, Trabzon ve Kırım'ın Kefe şehirleridir. Daha sonra ise Amasya, Manisa, Kütahya ve Konya diğer şehirlere tercih edilmiş ve en son olarak yalnızca Manisa şehzade sancağı kalmıştır.